ಅವನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದಂತೆ ಧನ್ಯಾ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಎದ್ದಳು. ಆದರೆ ರಾಮ ಅವಳನ್ನು ನೋಡದೇ ನೇರವಾಗಿ ಮನೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಕೈತೋಟಕ್ಕೆ ನಡೆದ. ಅವಳಿಗೆ ಬೇಸರವಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೇ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತಳು. ಹೋದವನು ಮಡಿ ಮಾಡಿದ್ದ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೋ ಹುಡುಕುವವನಂತೆ ಕೆದಕತೊಡಗಿದ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಾದ ಮೇಲೆ ಬಂದು ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕೇಳಿದ, “ಇನ್ನು ಎಷ್ಟು ದಿನ ಬೇಕು ಹುಟ್ಟೋದಕ್ಕೆ?”

“ನೀನು ದಿನಾ ಕೆದುಕ್ತಿದ್ರೆ ಹೆಂಗೆ ಹುಟ್ಟುತವೆ?”

“ಇಲ್ಲ ಇವತ್ತಷ್ಟೇ ನೋಡಿದ್ದು. ಆದ್ರೆ ಬೀಜನೂ ಇಲ್ಲ ಅದ್ರಲ್ಲಿ. ಗಿಡಾನೂ ಹುಟ್ಟಿಲ್ಲ”
ಅಮ್ಮ ಧನ್ಯಾಳ ಕಡೆ ನೋಡಿದಳು. ಇವರ ಮಾತಿನ ಕಡೆ ಲಕ್ಷ್ಯ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅವಳಿಗೆ. ಮಳೆ ಬಂದು ನೆಲ ಹಸಿಯಾಗಿತ್ತು. ನಾಲ್ಕೈದು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ರಾಮ ಶೇಂಗಾ ಬೀಜಗಳನ್ನು ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಒಯ್ದು, ಕೈತೋಟದ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು-ಕಡೆ ಗುಂಡಿ ಮಾಡಿ ಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ಅಮ್ಮ ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯುತ್ತಾ ನೋಡಿದ್ದಳು. ಜೊತೆಗೆ ಇವನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲಸವನ್ನು ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬೇಲಿಯಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಧನ್ಯಾ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ರಾಮ ಬೀಜ ಹಾಕಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಂತೇ ಬಂದವಳು, ಆ ಬೀಜಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು, ನಲ್ಲಿ ನೀರಲ್ಲಿ ತೊಳೆದು, ತನ್ನ ಲಂಗದಲ್ಲಿ ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ತಿನ್ನುವುದನ್ನೂ ಅಮ್ಮ ಗಮನಿಸಿದ್ದಳು. ಈಗ ನೋಡಿದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ನೆನಪಿದ್ದಂತಿಲ್ಲ.

“ಬೀಜಗಳನ್ನ ಎಲ್ಲ ಮೊಲ ತಿಂದಿದೆ” ಅಂದಳು ಅಮ್ಮ, ಧನ್ಯಾಳ ಕಡೆ ನೋಡುತ್ತಾ. ಧನ್ಯಾ ಏನೋ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದ ಭಾವದಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಳು.

“ಮೊಲ ತಿಂದು ಹೋಯ್ತಾ? ಇನ್ನೊಂದು ಸಾರಿ ಬಂದರೆ ಅದನ್ನ ಹೊಡೆದು ಹಾಕುತ್ತೇನೆ,ಅದನ್ನ ನಾನು ತಿಂತೇನೆ.”

“ಅದು ನಿನ್ನನ್ನೇ ತಿನ್ನುವಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮೊಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಕೋರೆ ಹಲ್ಲಿವೆ” ಅಂದಳು ಅಮ್ಮ. ತನ್ನ ಮೇಲ್ದುಟಿಯಂಚಿನ ಕೋರೆ ಹಲ್ಲುಗಳನ್ನು ನಾಲಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸವರಿಕೊಂಡಳು ಧನ್ಯಾ. ರಾಮನ ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೇನು ತನ್ನ ಹೆಸರು ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದು, “ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ” ಅನ್ನುತ್ತ ಓಡಿದಳು.